@article { author = {mahboobi, hamid reza}, title = {Is Suffering Bad?” Derek Parfit and Nietzsche on Suffering}, journal = {Philosophy}, volume = {16}, number = {1}, pages = {117-139}, year = {2018}, publisher = {University of Tehran}, issn = {2008-1553}, eissn = {2716-974X}, doi = {10.22059/jop.2019.264509.1006382}, abstract = {Derek Parfit argues the central normative belief that “all sufferingis bad in itself” is held by all of us and known by intuition.Furthermore, given the intuitive statue of this normative belief, heargues that in ideal conditions everyone, including ordinary people,thinkers and philosophers would agree on it. He, then, must showthat Nietzsche, famous for his claims about the goodness ofsuffering, doesn’t fundamentally disagree with this belief. Parfit’stake on the issue is so simplistic, in my view, showing thatNietzsche’s relevant serious remarks can be reduced to aninstrumentalist view on suffering. After considering Parfit’sparaphrases and interpretations of his arbitrary selection ofNietzsche’s remarks, I will show that Nietzsche’s real view aboutsuffering should be understood under a psychological interpretationof the will to power as a second order drive or desire for overcomingresistance. Suffering itself is not anything except a resistance or anobstacle against our first order desires to be overcome by our activewill to power, as an important constituent of it. And then thenormative belief that “at least some suffering is good” finds itssignificance in Nietzsche’s philosophy, strongly contradictingParfit’s position about the intuitive statue of the belief}, keywords = {Suffering,Good,Bad,Will to Power,Pleasure,Resistance}, title_fa = {«آیا رنج بد است؟» درک پارفیت و نیچه درباره‌ی رنج}, abstract_fa = {درِک پارفیت استدلال می‌کند که باور هنجاری پایه «هر رنجی فی‌نفسه بد است»، باوری است شهودی و لذا مورد توافق همه‌ی آدمیان در شرایط ایده‌آل. در این میان نیچه، به‌عنوان فیلسوفی که بارها رنج را نیک دانسته یا از خوبی رنج و درد سخن گفته، در برابر پارفیت می‌ایستد. پارفیت با ارائه‌ی تفسیری ابزارانگارانه از موضع نیچه می‌کوشد نشان دهد که نیچه در واقع مخالف «هر رنجی فی‌نفسه بد است» نیست و آن دسته از عبارت‌های وی در این باره را که می‌توان جدی گرفت باید به برداشتی ابزارانگارانه فروکاست. در این مقاله نشان می‌دهم که در پرتو تفسیری روانشناسانه از خواست قدرت چونان میلی مرتبه‌دومی برای چیره‌گشتن بر یک مقاومت می‌توان عبارات نیچه درباره‌ی نیکی رنج را به‌گونه‌ای فهمید که در آن باور هنجاری «دست‌کم برخی‌ رنج‌ها فی‌نفسه نیک هستند» معنا پیدا می‌کند چرا که رنج به عنوان مقاومت یا مانعی در برابر یک میل مرتبه نخستی چیزی جز یکی از مؤلفه‌های اصلی خواست قدرت نیست، و ارزشی فی‌نفسه دارد. بر این اساس، تفسیر ساده‌انگارانه‌ی پارفیتی بیانگر موضع واقعی نیچه نیست.}, keywords_fa = {Suffering,Good,Bad,Will to Power,Pleasure,Resistance}, url = {https://jop.ut.ac.ir/article_69688.html}, eprint = {https://jop.ut.ac.ir/article_69688_f0777e2c455cf64ec0e5ef8ca6f7d8bc.pdf} }