On the Relation of Language and Logic in Hegel’s Philosophy

Document Type : Scientific-research

Authors

1 Ph.D candidate in Western Philosophy, Shahid Beheshti University of Tehran

2 Assistant Professor of Philosophy, Shahid Beheshti University of Tehran

Abstract

In this paper, we will focus on the relation of language and logic in Hegel’s philosophy. First, we will distinguish between two important aspects of language, that is, the semiological aspect and the semantical. As we will see, language in the first aspect is solely considered as a system based on grammatical rules or as a structure of signs. But when, in a concrete way, the semantical aspect of language is also taken into account, we will encounter language as the general realm of representations. It is in this context that Hegel considers language, as the realm of representations, to be the basis for a kind of knowledge by acquaintance, which is the condition and the presupposition of philosophical knowledge. Thirdly, we will show that language as the basis of knowledge through familiarity is the very beginning of the Phenomenology of Spirit. It is for this reason that Hegel considers Phenomenology to be a ladder of ascension of common consciousness to the level of philosophical consciousness. In other words, the dialectical progression of the forms of consciousness begins from the level of common consciousness and common language and ultimately reaches the level of logic as the truth of language. In the end, it becomes clear that the realm of Hegel’s logic is precisely the inversion of common consciousness, and in this sense we can say that language is the potential logic and logic is the actual language.

Keywords

Main Subjects

References

.
ابن سینا، (بی‌تا)، المبدأ و المعاد،  موسسه مطالعات اسلامی
-----، (بی‌تا)، الشفاء (المنطق)، ج1، (بی‌جا): مکتبه آیه الله المرعشی
ابن­ندیم، محمّدبن اسحاق، (1381)، الفهرست، ترجمه محمدرضا تجرد، چاپ اول، تهران: اساطیر
افلاطون، (۱۳۳۶)چهار رساله ،ترجمه محمود صناعی، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب
رازی، ابوحاتم محمد بن حمدان، (1381)، اعلام النبوه، چاپ صلاح صاوی و غلامرضا اعوانی، جلد اول، تهران: موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران
رازی، محمدبن زکریا، (1402ه)،رسائل الفلسفیه، چاپ افست تهران
___________، (1380)، الطب الروحانی، ترجمه پرویز سپیتمان ازکائی، تهران: اهل قلم
_______________، (1390)، السیره الفلسفیه، به تصحیح و مقدمه پل کراوس، ترجمه عباس اقبال، شرح احوال و آثار از مهدی محقق، تهران: علمی فرهنگی
سپیتمان اذکائی، پرویز، (1384)، حکیم رازی، تهران: طرح نو
قراملکی، احدفرامرز، (1391)، نظریه اخلاقی محمّدبن زکریای رازی، تهران: موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران و پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی
قبادیانی، ناصرخسرو، (1383)، زادالمسافرین، تصحیح و تحشیه محمّدبذل الرحمن، چاپ اول، تهران: اساطیر
------------، (بی­تا)، جامع الحکمتین، به تصحیح و مقدمه هانری کربن، محمد معین، تهران: انجمن ایران­شناسی فلسفه در ایران
کاپلستون، فردریک چارلز، (1393)، تاریخ فلسفه: یونان و روم، ترجمه سیدجلال­الدین مجتبوی، ج1، چاپ هشتم، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی
محقق، مهدی، (1387)، فیلسوف ری،تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی
ملاصدرا، (1981م)، الحکمه المتعالیه فی الاسفار العقلیه الاربعه، ج1، بیروت: دار احیاء التراث    
 
 
 
 
 
 

Files

Share

How to cite

Statistics