Document Type : Scientific-research

Author

Assistant professor in Islamic philosophy, Iranian Institute of Philosophy

Abstract

Between two conflicting views about the origin of language, i.e., Platonic naturalism and Aristotelian conventionalism, Farabi has his own independent original standpoint. Plato understood the utterance’s  imitation of the meanings to be dependent on the similarity of the Utterance’s constituent letters and sounds with the meaning, and Aristotle believed in nothing but the convention and contract in this regard between the speakers. In Farabi’s view, “the similarity between the structure of the Utterances and their meanings” is the necessary condition for the accuracy and strength of a language and guarantees the imitation of the meanings. Among the linguistic rules, he thinks, the derivation rule has the most capacity to show the similarity between the utterances and meanings and shows it in different circumstances. Some cases of it are the application of the “derivative” or “primitive” names to different levels of knowledge and genus and species of substance and attribute categories in different situations and the justification of their philosophical aspect. He explains that how the similarity between the structures of each kind of these utterances on the one hand and the characteristics and essential relationships of the philosophical concepts they refer to on the other hand, makes them qualified for this denotation. In another place, he notes that the primitive names for “being” in other languages show the characteristics and place of its signified meaning in philosophy and make the Arabic speakers aware of the possible errors they might commit due to the derivative-like appearance of this utterance.

Keywords

ارسطو (1378)، ارگانون، ترجمۀ میرشمس‌الدین ادیب سلطانی، تهران، نگاه.
افلاطون (1380)، دورۀ آثار افلاطون، ترجمۀ محمّدحسن لطفی، ج2، تهران خوارزمی.
روبینز، آر. اچ. (1370)، تاریخ مختصر زبان‌شناسی، ترجمۀ علی‌محمّد حق‌شناس، تهران، مرکز.
سورن، پیتر آ. ام. (1392)، تاریخ زبان‌شناسی (بخشی از کتاب زبان‌شناسی در غرب)، ترجمۀ علی‌محمّد حق‌شناس، تهران، سمت.
شهیدی، فاطمه (1393)، «موجود و وجود در کتاب الحروف فارابی»، جاویدان خرد، ش25، 55-76 .
فارابی، ابونصر (1970)، کتاب الحروف، حققه و قدّم له و علّق علیه محسن مهدی، بیروت، دار المشرق.
فارابی، ابونصر (1408ق)، المنطقیّات للفارابی، ج1و2، مقدمه و تحقیق محمد‌تقی دانش‌پژوه، قم، کتابخانۀ آیة‌الله مرعشی نجفی.
فارابی، ابونصر (1996م)، احصاء العلوم، مقدّمه و شرح علی بوملحم، بیروت، مکتبة الهلال،.
فارابی، ابونصر (1381)، احصاء‌العلوم، ترجمۀ حسین خدیو‌جم، ، تهران، علمی و فرهنگی.
کمالی‌زاده، طاهره (1388)، «بررسی مفهوم وجود در متافیزیک ارسطو و الحروف فارابی»، جستارهایی در فلسفه و کلام، ش83، 121-148.
گرمان، نادیا (1397)، «لوگوس بدون واژه‌ها؟ فارابی دربارۀ زبان و تفکر»، ترجمۀ زهرا دنیایی، سمینار منطق در تفکر اسلامی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
ورستیگ، کیس (1391)، تاریخ مطالعات زبان‌شناسان مسلمان، ترجمۀ زهرا ابو‌الحسنی، تهران، سمت.
 
Abed Shukri B. (1991), Aristotelian Logic and the Arabic Language in Alfarabi, State University of New York Press, Albany.
Germann Nadja (2015-2016), “Imitation – Ambiguity – Discourse: Some Remarks on al-Farabi's Philosophy of Language”, Mélanges de l'Université Saint-Joseph, No 66, 135-166.
Menn Stephen. (2008), “Al-Farabi’s Kitab al-Huruf and his Analysis of the Senses of Being,” Arabic Sciences and Philosophy, Cambridge University Press, vol.18, 59-97
Thrax Dionysius (1874), “The Grammer, tr. Thomas Davidson”, The Journal of Speculative Philosophy, , Vol. 8, No. 4, 326-339.
Zimmermann F.W. (1981), Al-Farabi's Commentary and Short Treatise on Aristotle's De Interpretation, trans, With an intr And notes, London, Oxford University Press for the British Academy.