نوع مقاله : علمی -پژوهشی

نویسنده

• عبدالرضا صفری

عضو علمی گروه فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه پیام نور.تهران . ایران

چکیده

استوار برروش توصیفی-تحلیلی این مقاله برکارکرد پدیدارشناختی شهود ذات نزد دکارت و هوسرل تمرکز دارد. نگارنده اگرچه شهود را فرآیند روش شناختی مشترک برای آنها معرفی می کند تفاوت های آشکاری میان آنها مشاهده می کند. در قواعد هدایت ذهن نزددکارت شهود، ادراکی ناشی از نور عقل است که بی واسطگی و نازمان مندی اش خلاف استنتاج زمان مند مجالی برای شکاکیت نمی گذارد و می تواند ابرازی کارآمد برای عقل گرایی محض باشدتا به وسیله آن مرجعیت خیال و حواس را به حال تعلیق درآورد. با تأکید بر نازمان مندی و بداهت ذاتی شهود اولاً صدق استنتاج زمان مند وابسته به شهود می گردد ثانیاً با مدد گرفتن از شهود می توان از«آنِ »زمانی فراتر رفت وبه هدف تضمین پیوستگی یقین شهودی از نقطه گرایی ادراکی عبورکرد. ثالثاً او با توسعه امکانات شهود به ادراک شهودی «نسبت»ها دست می یابد.اما نزد هوسرل درتأملات دکارتی، ساختار شهود که به سیرفکری صرفاً دلالت کننده نه حالت بازنمایی معرفی می شود، امری زمان مند است که از سوژه محض آغاز می شود.ولی به جنبه التفاتی یعنی به همبستگی سوژه محض با ابژه هایش متکی است و سوژه محض وجود ندارد. هوسرل با ایجاد این تغییر در ساختار شهود، دستاوردهای مهمی به کف آورد. نخست بداهت و زمانمندی شهود رابا اتکا برسوژه استعلایی که شرط وجودی ابژه ها است، به دست آورد. سپس نیروی «خیال»را در مرکز شهود ذات نهاد وسرانجام ازرهگذرآموزه التفاتی کوشید باتعریف شهود به تصمیم و مسئولیت معرفت شناختی، انسجام ذات و استمرار اگوی زمان مند، آن را تکمیل کند.

کلیدواژه‌ها

• "
• کارکرد پدیدارشناختی"
• شهود زمان مند"
• شهود، ذات"
• ،"
• دکارت"
• ، "
• هوسرل"

موضوعات

• فلسفه

عنوان مقاله [English]

The Phenomenological Concept and Function of Temporal Intuition of Essence in Descartes and Husserl

نویسنده [English]

• Abdolreza safari

Department of theology and Islamic philosophy Payame Noor university Tehran Iran

چکیده [English]

Based on the descriptive-analytical method, this article focuses on the phenomenological function of intuition of essence in Descartes and Husserl. Although the author introduces intuition as a common methodological process for them, he observes clear differences between them. In the Rules of Guidance of the Mind, for Descartes, intuition is a perception arising from the light of pure reason, whose immediacy and delicacy, contrary to temporal inference, leave no room for skepticism and can be an effective expression for pure rationalism, through which it suspends the authority of imagination and senses. By emphasizing the delicacy and inherent obviousness of intuition, firstly, the truth of temporal inference becomes dependent on intuition. Secondly, with the help of intuition, one can go beyond the temporal "that" and pass through perceptual pointlessness in order to ensure the continuity of intuitive certainty.Thirdly, by developing the possibilities of intuition, he achieves the intuitive perception of "relations".However, for Husserl in Cartesian Meditation, the structure of intuition, which is a kind of intellectual journey, It is introduced as merely a signifier, not a mode of representation, it is a temporal matter that begins with the pure subject. But it relies on the intentional aspect, that is, on the solidarity of the pure subject with its objects, and the pure subject does not exist. Husserl achieved important achievements by making this change in the structure of intuition. First, he achieved the obviousness and temporality of intuition by relying on the transcendental subject, which is the existential condition of objects.

کلیدواژه‌ها [English]

• "
• Phenomenological function"
• temporal intuition"
• intuition"
• essence"
• ,"
• ,Descartes"
• , "
• Husserl"
• ,,