نوع مقاله : علمی -پژوهشی

نویسنده

دانش‌آموخته دکتر ی فلسفه، دانشگاه شهید بهشتی

چکیده

این مقاله تبیینی است از دگرگونی دیدگاه افلاطون نسبت به معنای «فلسفه» و «فیلسوف» در فایدون در مقایسه با آثارِ پیشین او. فایدون تأویلِ افلاطون از زندگی و فلسفه و مرگ سقراط بر اساس آموزه‌های فرجام شناختی اورفیوسی و فیثاغورثی است. او در خلال این تأویل، بدبینیِ معرفت‌شناختیِ خویش و راه برون‌رفت از آن را بازمی‌گوید. او سقراط را نمونه‌ی آرمانیِ فیلسوفی می‌شناسد که با پی بردن به جهل خویش و موانع کسب معرفت در این جهان، روح خود را از دلبستگی‌های مادی پاک و وارسته و آماده‌ی پرگشودن از زندان جسم ساخته است، تا بتواند در ساحتِ برینِ نامادی به معرفت نائل آید. بدین‌سان، افلاطون به تعریف خاص خود از «فلسفه» و «فیلسوف» دست می‌یابد. بر اساس تعریف او، فلسفه راه رستگاری، و فیلسوف کسی است که در جست‌وجوی معرفت خود را آماده‌ی مرگ و رستن از جهان می‌سازد.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

The Definitions of “Philosophy” and “Philosopher” in Plato’s Phaedo

نویسنده [English]

  • Iman Shafibeik

Ph.d graduated of Philosophy,Shahid Beheshti University

چکیده [English]

This article is an attempt to show that how the meanings of the words “philosophy” and “philosopher” change in Plato’s Phaedo in comparison with his early Socratic dialogues. The Phaedo is Plato’s interpretation of Socrates’ life, philosophy and death, in light of Orphic and Pythagorean eschatological doctrines. In this interpretation, Plato reveals his problem of epistemological pessimism and proposes its solution. He regards Socrates as the ideal philosopher, being aware of his own ignorance and the epistemic obstacles of this world, becomes capable to purify his soul from the human and corporeal concerns and make the soul ready for flying out of its bodily prison, so that the soul could gain pure knowledge in the supreme and divine realm of immateriality. Thus, Plato provides his own definitions of the words “philosophy” and “philosopher” in the Phaedo, according to which “philosophy” is the way of purification and salvation of the soul, and the “philosopher” is the one who is willingly training for dying in order to release his soul from confines of the mundane world in search of pure knowledge.    

کلیدواژه‌ها [English]

  • Plato
  • Socrates
  • Phaedo
  • philosophy
  • philosopher
  • Knowledge
لطفی، محمدحسن (مترجم) (1367)، دوره‌ی آثار افلاطون (4 ج، ترجمه‌ی ج 1 با همکاری رضا کاویانی)، تهران: خوارزمی.
گمپرتس، تئودور. (1375)، متفکران یونانی (ج 1 و 2)، ترجمه‌ی م.ح. لطفی تبریزی، تهران: خوارزمی.
گواردینی، رومانو. (1376)، مرگ سقراط، ترجمه‌ی م.ح. لطفی تبریزی، تهران: طرح نو.
یگر، ورنر. (1376)، پایدیا (ج 1 و 2)، ترجمه‌ی م.ح. لطفی تبریزی، تهران: خوارزمی. 
Burnet, J. (ed.) (1900–1907), Platonis opera (5 vols), Oxford.
Cooper, J. M. (ed.) (1997), Plato: The Complete Works, D. S. Hutchinson (assoc. ed.), Indianapolis/Cambridge: Hackett.
Cornford, F. M. (1903), ‘Plato and Orpheus’, The Classical Review 17: 433–445.
Crotty, K. (2009), The Philosopher's Song: The Poets' Influence on Plato, Lanham: Lexington Books.
Duerlinger, J. (1985), ‘Ethics and the Divine Life in Plat’s Philosophy’, The Journal of Religious Ethics 13: 312–331.
Festugière, A. J. (1967), Contemplation et vie contemplative selon Platon, Librairie Philosophique J. Vrin, Paris.
             (1973), Les trois «protreptiques» du Platon, Librairie Philosophique J. Vrin, Paris.
Gallop, D. (2003), ‘The Rhetoric of Philosophy: Socrates' Swan-Song’, in A. N. Michelini (ed.), Plato as Author: The Rhetoric of Philosophy, Leiden: Brill: 313–32.
Graham, D. W. (ed. and trans.) (2010), The Texts of Early Greek Philosophy: The Complete Fragments and Selected Testimonies of the Major Presocratics (vol. i), Cambridge: Cambridge University Press.
Hamilton, E. and Cairns, H. (eds.) (1973), The Collected Dialogues of Plato, New York: Pantheon Books.
Kingsley, P. (1995), Ancient Philosophy, Mystery, and Magic: Empedocles and Pythagorean Tradition, Oxford: Clarendon Press.
Liddell, H. G. and Scott, R. (1996), A Greek-English Lexicon, H. Stuart Jones (rev.), Oxford: Oxford University Press.
Long, H. S. (1948), ‘Plato's Doctrine of Metempsychosis and Its Source’, The Classical Weekly 41: 149–55.
McMinn, J. B. (1960), ‘Plato as a Philosophical Theologian’, Phronesis 5: 23–31.
Miles, M. (2001), ‘Plato on Suicide (Phaedo 60c–63c)’, Phoenix 55: 244–58.
Morgan, M. L. (2006), ‘Plato and Greek Religion’, in R. Kraut (ed.), The Cambridge Companion to Plato, Cambridge: Cambridge University Press: 227–47.
Robin, L. (trad.) (1968), Platon: Œuvres complètes (2 vols, avec la collaboration de M.-J. Moreau), Paris.
Rosen, F. (1980), ‘Contemplation and Virtue in Plato’, Religious Studies 16: 85–95.
Sedley, D. and Long, A. (eds.) (2011), Plato:Meno and Phaedo, A. Long (trans.), Cambridge: Cambridge University Press.