نوع مقاله : علمی -پژوهشی
نویسندگان
1 دانشجوی دکتری فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه تهران
2 دانشیار فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه تهران
چکیده
دو رویکرد عمده در حل یک دسته از تقریرهای پارادوکس دروغگو، یعنی دستهای که در آن از اسم اشاره استفاده میشود، عبارتاند از: انکار جملات خودارجاع و انکار قضیه‌بودن جملۀ دروغگو که حامل اولیه و حقیقی صدق است. اشکال عمدۀ رویکرد اول این است که توضیحی داده نشده است که چرا جملات خودارجاعی نداریم و معمولاً سعی دارند با وضع قراردادهایی جملات خودارجاع را خارج کنند. رویکرد دوم نیز با این اشکال اساسی مواجه است که توضیحی برای قضیه‌نبودن جملۀ دروغگو ندادهاند. در این جستار پس از طرح تقسیمبندی دوگانهای نو در رابطه با تقریرهای پارادوکس دروغگو به عرضه راه حل یا گویا راه انحلال، یک دسته از تقریرها، یعنی دستهای که در آن از اسم اشاره، تصریحاً یا تقدیراً استفاده میشود پرداخته میشود؛ راه حلی که دو رویکرد مذکور به نوعی در آن منطویاند. راه حل این است: از آنجا که اولاً، گزاره حامل اولیه و بالذات صدق است و ثانیاً، اشاره به معدومی که نه موجود بوده و نه در ارتباط با موجودی است، محال میباشد؛ بنابراین گزارهای متناظر با جملۀ «این جمله کاذب است» شکل نمیگیرد؛ زیرا پیش از تحقق کامل این جمله و پیش از حمل محمول بر موضوع، هنوز جملهای محقق نشده است تا بتوان بدان اشاره کرد و آنگاه بر آن حکمی کرد؛ بنابراین، گزارهای متناظر با این جمله نخواهیم داشت تا اولاً و بالذات متصف به صدق/کذب شود و جمله نیز به تبع آن صادق/کاذب باشد؛ زیرا بخشی از این جمله، یعنی موضوع، معنا ندارد؛ یعنی پیش از حکم «این جمله» نداریم.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
Proposition's Being Truth-Bearers and Impossibility of Pointing out to an Inexistent: Solution of the Liar Paradox
نویسندگان [English]
- Morteza Motavalli 1
- Mahdi Azimi 2
1 PhD student in Islamic Philosophy and Theology, University of Tehran
2 Associate Professor in Islamic Philosophy and Theology, University of Tehran
چکیده [English]
Two main approaches to solve one group of liar paradox's versions _that is, the group in which demonstratives are used_ are denying self-reference sentences and denying that the liar sentence is a statement, which is the primary and genuine bearer of truth. The major problem with the first approach is that they have not explained why we do not have self-referential sentences and usually try to omit them with conventions. The main problem with the second approach is that they have not explained why the liar sentence would not constitute a statement. We, in this inquiry, after casting a new twosome division for all versions of the liar paradox, will present a solution, or probably a way of dissolution, for a cluster of the versions, namely the cluster in which demonstratives are used explicitly or implicitly_ a solution that, in a way, has the two approaches in it. The solution is this: since firstly propositions are primary and essential bearers of truth and secondly pointing out to an inexistent that is neither existent nor in relation with an existent is impossible, so no proposition in correspondence with the sentence "this sentence is false" is formed in our minds, because before this sentence is formed completely and before ascribing the predicate to the subject, no sentence was formed so that we could refer to it and ascribe a predicate to it. So we would not have any propositions in correspondence with the sentence so that it would be descripted to the truth/falsity primarily and by-itself and the sentence would be true/false by virtue of it, because a portion of the sentence_ namely the subject_ has not sense, namely before predication we do not have “this sentence”.
کلیدواژه‌ها [English]
- Liar Paradox
- Correspondence
- Truth Bearer
- Proposition
- Sentence
)