نوع مقاله : علمی -پژوهشی

نویسندگان

• طاهره حبیبی ¹
• سیدحمید طالب زاده ²
• احمد رجبی ³

¹ دانشجوی دکتری فلسفه دانشگاه تهران، گروه فلسفه، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.

² استاد فلسفه، گروه فلسفه، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.

³ استادیار فلسفه، گروه فلسفه، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.

چکیده

هایدگر در وجود و زمان، به طریقی مشابه استدلال کانت در نقد عقل محض که منطق استعلایی را شرط امکان علم تجربی  می­دانست، تاریخمندی را  شرط استعلایی تاریخ‌­نگاری می‌داند. او پرسش معرفت‌­شناسانه و روش‌­شناسانه دربارۀ علوم تاریخی را به پرسش هستی­‌شناسانه تبدیل می‌کند؛ یعنی به جای اینکه بپرسد «تحت چه شرایطی می‌توان عینیتِ امر تاریخی را تأیید کرد»؟ می­‌پرسد «دازاین چه شیوه­ای از هستی دارد که امکان داشتن دغدغۀ خویش و درک معنای گذشتۀ خویش را دارد؟ و اصلاً چگونه چیزی به نام تاریخ وجود دارد»؟ اهمیت تاریخمندی در طرح کلی وجود و زمان، هنگامی آشکار می‌شود که نسبت آن را با پرسش اصلی اثر، یعنی مسئلۀ معنای وجود، مورد توجه قرار دهیم. سیر بحثِ اثر از فهم پیشانظریِ دازاین به مثابۀ اگزیستانس، به سمتِ کشف ساختارِ واحد اگزیستانسیال­‌ها به مثابۀ دغدغه، نشان می‌دهد که آنچه معناداریِ وجود و موجودات را ممکن می­سازد، فرایندی است که هایدگر آن را زمانمندیِ اصیل می­نامد. به این ترتیب تمایز هستی­‌شناختی میان موجود و وجود بدین معناست که وجود را نباید مطابق سنت متافیزیکی، امری مقولی و در ردیف سایر موجودات لحاظ کرد، بلکه وجود فرایندِ معنابخشی است که خود را به مثابۀ فعل «زمانیدن» و «تاریخیدن» در برون­‌خویشی­‌های سه گانۀ گذشته-حال-آینده و میراث-تقدیر-حوالت فرامی­‌گسترد.

کلیدواژه‌ها

• هایدگر
• وجود و زمان
• تاریخمندی
• زمانمندی
• هستی‌شناسیِ بنیادین

موضوعات

• فلسفه

عنوان مقاله [English]

Historicity and it's Relation to Fundamental Ontology in Heidegger's Being and Time

نویسندگان [English]

• Tahere Habibi ¹
• Sayyed Hamid Talebzade ²
• Ahmad Rajabi ³

¹ PhD student of philosophy, Faculty of Literature and Humanities, Tehran University, Tehran, Iran.

² Professor of Philosophy, Faculty of Literature and Humanities, University of Tehran, Tehran, Iran.

³ Assistant Professor of Philosophy, Faculty of Literature and Human Sciences, University of Tehran, Tehran, Iran.

چکیده [English]

Heidegger in Being and Time, following Kant, who considered transcendental logic as a condition for the possibility of empirical science, considers historicity as a transcendental condition of historiography. He turns the epistemological and methodological question of the historical sciences into an ontological question; that is, instead of asking “under what circumstances can the objectivity of the historical knowledge be confirmed?” he asks, “what kind of existence Dasein have that allows him to care about himself and the world, and understand the meaning of his past?” “And how is there such a thing as history at all?” In order to understand the importance of historicity in the general outline of the book, we should consider its relation to the main question of the work; “What is the meaning of Being?” Hence, this article pursues two goals; First, it tries to show the place of historicity in the whole work, in such a way that is clear how Heidegger first starts from the pre-theorical understanding of Dasein as “existence”, ang then moves toward the discovery of the main structure of existentials as “concern”; Then he introduces “temporality” as a transcendental structure of concern; And finally, it comes to this that the concrete form of temporality is “historicity”. The second goal of this article is to reinterpret this debate with regard to the question of “the meaning of Being”. In this regard, I try to explain that historicity, as a concrete form of temporality, shows the openness of Dasein as the scope of the emergence of the meaning of Being and beings is a close event, which has its beginning and end, as standing on the possibilities it is thrown to them and it takes from its heritage. From this point of view, Heidegger, following Kant’s tradition, considers meaning- giving as a finite process, but unlike Kant, who considered this finitude in terms of the dependence on sensory intuition of being in the world, and thus as the ontic, he considers it as an ontological. He Knows that it arose from the special way of existence of Dasein. Being and Time finally reaches the point that the meaning-giving process which, as the verb “temporalizing” and “hisoricizing” is expressed in trads of past, present, future, or in the other words, heritage, fate, destiny. So, historical finitude reveals the concrete form of temporal finitude. The terms of heritage, fate and destiny each confirm the finitude od Dasein, and in this way, the finitude of the meaning-giving event. In its powerlessness, Dasein in undertakes its heritage in an authentic way. Dasein cannot be its own foundation, but is thrown to its possibilities.



 

کلیدواژه‌ها [English]

• Heidegger
• Being and Time
• historicity
• temporality
• fundamental ontology